به فهم آب رسیدن و گندم را گرامی داشتن،این آیین من است
پس هرکه رونده های را بیازارد جهان را آزرده است
او که درختی را بیافکند بی اجاق خواهد مرد
او که آب را بیالاید روان خویش را آلوده است...
کورش کبیر
برای روباه گریه کردم...وبرای آن پیرمرد خلخالی که حالا چطور با این مساله کنار میاد...
ما آدمها گاهی چقدر میتونیم سنگ دل باشیم..و چه راحت یه شادی رو به غم تبدیل میکنیم...
این مطلب رو در وبلاگ آقای درویش خوندم..
۳ نظر:
salam
سلام.زهرا محشر بود اشک تو چشمام جمع شد
اینو همین الان خوندم:
برای اینکه خوشبخت شویم، باید خوشبخت باشیم...
ارسال یک نظر