دیگه همیشه همراهمه...فقط هنوز هیچی حرف نمیزنه ! من باید کاری کنم که حرف بزنه. اما میدونم به موقع اش سنگ تموم میذاره...و اینم میدونم که همه چی به من بستگی داره. حس خوبیه..
آره ..اسمش سیریوسه...
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
طفل پاورچین پاورچین دور شد کم کم در کوچه سنجاقک ها.. بار خود رابستم،رفتم از شهر خیالات سبک بیرون... دلم از غربت سنجاقک پر.. ................................................................................................................................. برای نظر دادن گزینه نام/آدرس اینترنتی را انتخاب کنید.
درباره من
- زهرا صادقی
- معماری میخونم،احتمالاتا وقتی زنده ام...نجوم وفیزیک مدرن رو هم خیلی دوست دارم و میخونم ومیبینم..رصدبا دوستان وسفراز لذتهای بزرگ زندگی منن،و البته خیلی چیزای دیگه... نقطه عطف زندگی من 17اردیبهشت 1387بود... ازبچگی اینطور بزرگ شدم که هرچه بیشتر بفهمی بیشتر زجرمیکشی!اما حالا این طور تصحیحش میکنم: "اگر به تنهایی آگاه بشی درد میکشی اما آگاهی جمعی لذتی بس زیبا و پیچیده است..."
۱ نظر:
دوست دارم سیریوستو ببینم...
هر چند نفهمیدم چیه...
ارسال یک نظر